evin arkasında teknik lise var, ama kocaman. bahçesinde kaybolursun, öyle büyük. çocuk bünyemizin en büyük eğlencesi. okulun bahçesine gizlice girip, etrafı kurcalamak.
yine böyle kaçak göçek girdiğimiz günlerden birindeyiz. kardeşimde takılmış peşimize, dur diyememişiz. tesadüf o günde okulda, şenlik mi var nedir, var bir şeyler. konuşamalar yapılıyor, sandalyeler, kalabalıklar bir takım bir şeyler..şerbet merbet dağıtılıyor. yanında da tavuklu pilav. açlıktan sırtımıza yapışan midemize muazzam bir şenlik. büyüklere servis edildi. kalanlarda çocuklara verilecek. kocaman kazanın başında bir adam, elinde kocaman bir kepçe, dağıtıyor bir yandan da çocukların yarattğı izdihama dur demeye çalışıyor.
müziğin gürültüsü, çocukların çığlıkları, adamın haykırışı, yakınlardan gelen ebeveyn kahkahaları..
hiçbiri yok kulağımda.. kardeşimin " abi bana da, bana da ver abi" yakarışlarından başka..
dönüp bakamıyorum, kardeşimi görmek istemiyorum, o yalvarışın ona ait olduğunu bilmek istemiyorum. ama sesini çok iyi tanıyorum. yoksulluğun kokusunu ruhumun burnuyla derinden duyuyorum. gururum o tarafa bakmaya izin vermiyor. öyle bir gurur ki, açlığıma rağmen kazanın başına giden çocuklardan bile değilim.. engel olamıyorum.. nasıl olayım, acizim.. kardeşime sus desem, tavuklu pilavın yerine verebileceğim hiçbir şey yok..
kulağımda kardeşimin haykırışları, ilk ve en büyük yeminimi ediyorum.. bir daha asla hiçbir şey karşısında bu kadar aciz duruma düşmeyeceğim.. bir daha asla, yoksulluğun bana bahşettiği gururun engel olacağı durumlara düşmeyeceğim. kaldı ki, daha da yoksul olduk ama o zamanlarda dahil, 26 yıllık hayatım boyunca ne o kadar aciz duruma düştüm, ne de aciziyetlerim o kadar dayanılmaz oldu.. ilk iş deneyimi mi de, o yaz edindim..
o gün bugündür, kardeşim ne isterse alırım.. hiç acımadan, hiç düşünmeden cebimdeki son parayı ona veririm. o bu olayı hatırlamıyor dahi ama, o da az buçuk yoksulluğun çeperinden geçtiği için hiç beni suistimal etmedi.. dese ki, bana bir can lazım, al derim.. benimki..
hayata dair iç burkan bir detay gibi ama, aslında hayatımın tam da ortasında..
