düşünsenize işyerini. takım elbiseler, adamlar, kadınlar, ilişkiler, çıkarlar, maskeler.gerçek hayat ve yetişkin dünyası ne kadar sıkıcı ve doğallıktan uzak değil mi? gün geçtikçe bu insanlara benzeyenlerin içindeki çocuğu ölür. özel yaşamınızda da böyleyseniz tam bir robota döndünüz demektir. oysa bazen insan salıvermeli kendini. dışarda kar mı var? kardan adam yapmalı. kocaman bir kar topuyla hınzırca vurmalı beklemediği anda sevdiğimizi. tepeden aşağı hızlıca koşmalı. piknikte halatla salıncak yapıp, yakantop oynamalı. hiç aldırmamalı çevrenin ne dediğine. hem ben meşin topu kapıp futbol oynamak istiyorsam, ya da pamuk şekerimi alıp bir parka oturmak istiyorsam kime ne? hayat benim değil mi? yaparım. çocukluk bitmez aslında, çocuk hep ordadır. ancak siz onu arayıp sormadığınızda onun kadar içten ve doğal olmadığınızda gerçekleşir bu durum. hep bir yanımız küçük bir kız veya oğlan çocuğudur. kocaman insanlar olsak, anne baba olsak dahi çocuklarımızın oyuncaklarıyla gizlice oynadığımızda hep ordadır. köşeye oturmuş, hınzırca size gülümsüyordur.
