Filmin sonuna dek dayanmamı sağlayan şey, -Ata Demirer'in taklit yeteneği sağ olsun- başarıyla kullandığı almanya'da yaşayan türkler'in aksanı. halamın oğullarını dinliyor gibi oldum sahiden. lakin konu bakımından çok klasikti, ata demirer'in inandığım yaratıcılığına yakışmadı pek.
bi' de nihal yalçın'ın gözü normalde de filmdeki gibi mi yahu? yalan dünya'da bakıverdim bakıverdim, öyle bir göz kusuru falan göremedim. neyse, seviyorum o kadını her türlü. fakat berlin kaplanı'ndaki kontrollü kadın tiplemesi yerine daha çatlak bir kadın figürü oluşturulabilirdi bence. ne edeyim, alışmışım bu hatunu çatlak patlak görmeye.
yine de izlenebilir bir film. hoş vakit geçirtebilir.
