doğduğum zaman başlamış ölümle yaşam arasında git gellerim.
6 aylık bebeğim daha. ilk torun olunca evde pek durmamışım, hısım akraba kim bize gelse beni alıp kendi evine götürüyormuş *. yine böyle bir gün amcamla yengem, beni almış evlerine götürmüşler. amcamın kucağından sobanın üzerindeki kaynayan çaydanlığa atlamışım. göğüs kafesimin üzeri tamamen yanmış. doktorlar bile kesmiş o dönem benden ümidi. kocakarı ilaçları sayesinde kurtulmuşum. bu gün hala izleri durur o yanık izinin.
3 yaşında elektrikler kesilmiş bir gün. rahmetli babaannemin bir poşet dolusu ilacını şeker diye yemişim. elektrikler geldiğinde farkıma varmışlar. son anda hastane ve mide yıkaması ile hayata tutunmaya devam etmişim.
4 yaşında balkon demirlerinden sarkıyorum. aşağıda inşaat var. ve ben balkondan sarkarken hoooooop aşağıya düşüyorum. yine şans benden yana adamın kucağındaki pirket taşına düşüyorum, sonrasında doğru hastaneye. o adam orda olmasa kafa üstü demirlere geçicem.
