şahsen kendimde var olan lanet olasıca bir ezikliktir.
9 yaşımda başlamıştı herşey. televizyonu kardeşimin bebe masasına oturup ayaklarımı tv nin sehpasına uzatarak izliyodum tabi televizyonu yalnız ben izliyosam. aslında bu durum başlangıçta pek bi eziklik gibi gelmesede bana 2002 dünya kupasını kahvede ve en arkada izlemek zorunda kalmamızdan dolayı o gün miyoptan dolayı eziklik duygusunu tattım çünkü arkadaşlar bana final maçıyla ilgili bişeyler sorduklarında anlatacak pek bişeyim yoktu. bu benim için büyük bi eziklikti. daha sonra annemin ve babamın baskılarıyla doktora gitmeyi kabul ettim. ilk gözlüğümü taktığımda ki şaşkınlık nasıl anlatılır bilmiyorum.
galiba dünyaya 11 yaşımda gelmiş gibiydim. artık televizyonu uzaktan seyredebilecek, sokakta uzaktan birini gördüğümde tanıyabilecek ve en önemlisi sınıfta en arkalara oturabilecektim. derken 6.sınıfa başladım. ilk haftam mükemmel geçmişti. baya alışmıştım gözlüğe. arkadaşlarda bendeki değişikliği farketmişti. derslerim daha iyiydi artık ama bi gün gözlüğümü evde unutmuştum. aman allahım halil sezai'nin içindeki çocuktan daha çaresizdim. o gün miyop olduğumu ve gözlük yoksa ezik bir insan olduğumun tekrar farkına vardım.
yaşım oldu 16 artık gözlüğüm benim için gözüm kadar değerliydi. arkadaşlarla halı sahada maç yaparken rahatça kullanıyodum gözlüğü tabi kafa vurmamak şartıyla ancak bi gün amcalarımla halı saha maçına gittiğimde gözlükle kesinlikle oynamam gerektiğini anladım. niye diye sorarsanız ulan herifler 150km hızla topa vuruyolardı ve o şutlardan biri gözlüğüme isabet etse kesinlikle şu an tek gözlü biri olarak dolaşırdım. gözlüksüz oynadım. hayatımın en berbat halı saha maçıydı. bi kere daha gözlük yoksa ezik bir insan olduğumu farkettim. bi arkadaş lens takmamı tavsiye etti. evet işte çözüm buydu.
ertesi gün göz doktorumdan reçeteyi alır almaz lens almaya koştum. mağaza sahibi nasıl takıldığını göstermek için o narin elleriyle lensi gözüme taktı. aman allahım dehşete kapılmıştım hiç bir alet olmadan cam gibi görüyodum heryeri, rüyadaydım sanki. gerçekten bu lens denen şeyi daha önce neden takmadığım için kendime baya bi küfür ettim. artık halı saha maçlarında çok rahat kafa vurabiliyor, kaleye geçtiğimde abilere skoru sormuyor hatta maçı izleyen kızlar varsa onları görebiliyor ve ona göre hareket ediyodum.
tabi bütün bunlar miyop olduğum gerçeğini değiştirmiyodu. hala "miyop olmanın ezikliğini yaşıyorum". ne zaman şu göz numaram durursa şu lanet olasıca miyopluktan kurtulacağım.
