istanbul dt oyunu. incendies - içimdeki yangın adlı filmin tiyatro versiyonu.
beni hayatımda ilk kez tiyatro izlerken ağlatan oyun. filminde zaten göz yaşlarına boğulmuştum, nefessiz kalmıştım. ama tiyatro ne bileyim; daha gerçek gibi dursa da, orada o anda her şey oluyor olsa da, bana hep ruhen uzak gelir tiyatro. hatta öldüğünü, o barkovizyonlar ile sinemadan beslendiğini düşünürüm.
ama...
taa ki bu oyuna kadar. belki de bu oyuna bu kadar vurulmam muazzam hikayesi yüzünden. ama dekorlar, müzikler, inandırıcılık ve ve ve oyunculuklar... emel göksu keleş, be kadın sen n'aptın... beni ağlattın ya salonda. kim bilir gerçeklik ile ağlattığın kaçıncı kişiydim ben...
mutlaka görülmeli bu oyun ama mutlaka.
tiyatronun hala ölmediğinin en büyük kanıtı çünkü.
