babamı eskiden daha çok seviyordum.
lisedeyken gelip gidip beni ders çalışırken gördüğünde "hala bıraktığım yerde misin dünya dönüyor kalk o masadan" diyen babamı daha çok seviyorum.derslerimden daha önemli olduğumu hissettiren eski babamı daha çok seviyorum.şubat tatilini lanet iki sınavı vermek için kaldığım bu şehirden şubattan sonra on günlüğüne gelsem mi dediğimde "hele bir sınavlarına gir de ondan sonra bakarız kim gelir kim gider"diyen babamı değil de,"tabi yavrum biz de özledik seni alalım hemen biletini"demesi gereken babamı seviyorum.
ve beni her gün babamdan hızla uzaklaştıran bu şehirden de okulumdan da bölümümden de nefret ediyorum.ve babam bunları neden yapıyor anlamıyorum iyiliğim içinse iyilik kavramlarımız epey farklı,neden yapıyor bilmiyorum ama ders çalışmam için iyi gaza geliyorum ve şimdi sınavları geçip çok pis "şimdi de ben gelmiyorum" diyesim var sözlük ama bunun olmayacağını hepimiz biliyoruz.
tüm bunlar olurken tavırlarında hiç bi değişiklik olmayan ve benimle aynı "iyiliğimi" isteyen annemi her zaman her dönem her durumda çok seviyorum.
