eh ne kadar acınası bir durum, karşımda ki insanın amacını bildiğim halde onun bana yakınlaşmasına izin verebiliyorum. ne kadar acınası bir durumdur ki karşında ki insan beni kandırdığını düşünürken, onun kandığını anlıyorum.
yine huysuzluk çıkardım sözlük, bu gün bir kafede arkadaşlarla otururken bir arkadaşa uyuz olup kalk git dedim ve gitti. fena darılmış bana ama olsun lan iyi oldu valla bak sıkılmıştım zaten böyle insanlardan kişiliği bozuk bir dediği bir dediğini tutmayan arkadaşım kardeşim kankam ayağı çekipte halbuki bunlarla uzaktan yakından alakası olmayan insanlardan.
iş yerinde bile sırf bu yüzden kimseyle muhattap olmuyorum, o kadar sessizim ki bazen insanlar beni görmüyor bile. bir dost iş yerinden birisini benim 2 senedir orada çalıştığıma dair yalan söylemiş karşıda ki kişide inanmış.(inanan kişi 3 senedir o mağazada) vah safım ama iyi yapıyorum. hatta bi ara üzerime kos koca mağazayı kapatıp gidiyorlardı son anda akıllarına ben gelmişim.
Şimdi 1 kişi daha var ona da aynısını söyleyeceğim "kalk git" diye. O da gidecek, büyük bir ihtimal aynı tepkileri verecek ama olsun ne fark eder ki o da diğerleri gibi zaten..
sonuç olarak şu hayatta gerçek olan bir şey kalmadı mı lan?a
