"Hayat düzmüş beni bi kere, geçinemiyoruz... Hayattan küçük lokmalar almak zorundayım, bütün atamıyorum ağzıma. Kovalar dolusu bok yemek gibi...
Akıl hastanelerin, sokakların dolu olması beni şaşırtmıyor.
Kedilerimi seyretmek bile iyi gelir bana. içimi serinletir.
Onların yanında kendimi iyi hissederim.
insan dolu bir odaya sokmayın beni yeter ki.
Sakın..."
