42579.
-
o kadar çok insan var ki gayet stabil ilerleyen şu hayatıma girmek için çabalayan.
birinin yüzünü henüz görmemişim, ötekinin sesinden bihaberim, diğerinin gözlerinden yoksunum.
tanımak için çabalamak ne zormuş, en kötüsü de tanıdıkça uzaklaşmak ama uzaklaştıramamak.
bir şeylerin adını koyamamak da yoruyormuş, en çok da bu yoruyormuş zannedersem.
iki arada bir derede kalmak...
aşktan ziyade mantık ön planda olmalı, sevgili gibi değil de arkadaş gibi olmalı, sevgiden çok saygı olmalı çok mu şey istiyorum?
insan sevince sahiplenebilmeli, sürekli romantizm yerine oturup kültürel şeylerden söz edebilmeli...
neyse işte kötü olan da "tıpçı kız" imajı galiba.
yoksa neden bu kadar korkuyorlar?
