ismini geçen sene duydugum fakat hint yapımı olduğu için önyargıyla yaklaşıp 3 gün önce anca izleyebildiğim filmdir. uzun filmlerden zerre hoşlanmayan ben ancak son jenerik akarken 2 saat 45 dakikanın dolduğunu anlayabildim. filmi izlerken gülmekten kıvrandığım da oldu, gözyaşlarımı zor tuttuğum da. senelerdir sorguladığım bireyin istekleri gözardı edilerek ebeveynler tarafından geleceklerinin belirlenmesi, yarış parkuruna dönüştürülen eğitim sisteminin öğrenciler üzerinde yarattığı baskılar esprili bir dille ve bir o kadar da vurucu aktarılmış hayran kaldım. ayrıca Behti Hawa Sa Tha Woh parçası eşliğinde araba yolculuğu yaptıkları yerlerin doğal güzelliği de beni benden aldı *.
--spoiler--
bunun dışında çözüm yolu olarak intihar olgusunun göze çok sokulduğunu düşünüyorum. uzak doğu ve hindistanda intihar oranlarının fazla olmasına tepki gösteriliyor filme fakat ön plandaki karakterlerden birinin de aynı çıkış yoluna başvurması bence yanlış bir adımdı film adına. farhan' ın ailesine yaptığı intihar savunması da o intiharın çıkış yolu olmadığını belirtemedi.
--spoiler--
sonuç olarak hint sinemasına bakış açımı değiştirmiş, içimi ısıtmış ve aamir khan gibi bir oyuncu ve yönetmeni bana tanıtmış filmdir(bu arada o adam nasıl 47 yaşında lan dalga mı geçionuz*).
