benzeri ilkokul 3. sınıfta başıma gelmiş bir olaydır. tiyatro gösterisi olduğunu söylediler okuldan, bilet 200 liraymış * zar zor anlattım anneme, anneme diyorum çünki babamdan para istemeye g*t isterdi. ''gitme'' dedi annem, ''ne yapacaksın tiyatroyu''. biliyorum çok zor şartlarda kazanıyorlardı o parayı, tiyatrodan daha önemli harcamalarımız vardı. ama bir o kadar da merak ediyordum, gitmek istiyordum. ''mecburmuşuz'' dedim anneme. babamın komşudan aldığımız zeytinin ücretini ödemesi için verdiği 200 lirayı verdi annem. uçarak gittim okula. ama ogün tiyatro gösterisinin iptal olduğunu, daha doğrusu merkezde daha büyük bir okulda yapılacağını öğrendim. okulun çıkışında bir kaç arkadaşımın '' olum yeni bi çukulata gelmiş bakkala, böle içinden bişi akıyo ısırınca'' nidalarıyla beynimde bir şimşek çaktı. canın her istedğinde çikolata yemek kim, biz kim o zamanlar. kendi kendime dedim ki, bu para nasıl olsa benim değil mi? nasıl bişeymiş bu anlattıkları çikolata acaba diyerek bende koştum bakkala. adını hatırlamıyorum ama, böyle altın sarısı, janjanlı bi ambalajı vardı. çıkarttım cebimden itinayla katladığım yüz liralardan birini, uzattım bakkala, tam acaba vaz mı geçsem derken, bakkal çekti aldı elimden. verdi çikolatayı. direk indirdim çantaya onu, zira eve dönüş yolunda 4- 5 kişiydik, yüz liralık çikolatayı paylaşacak değildim ya. neyse eve yakın bir mesafe kala ayrıldık arkadaşlardan,yol boyunca hayalini kurduğum, yavaş yavaş, tadını çıkara çıkara yemeyi hayal ettiğim çikolatamı çıkardım sakladığım yerden, eve yaklaştıkça evin önünde kadın sesleri geliyordu, iyice yaklaşınca annemle zeytin aldığımız kadının tartıştığını, daha doğrusu o kadının anneme çemkirdiğini anlamıştım. annem '' bir kaç güne bulur veririz, istersen açmadım kavanozu, geri al'' demesine karşın kadın ısrarla '' olmaz paramı verin'' diye dayatmaktaydı. annem en sonunda ''tamam abla yarın bulup vericez'' diyerek onu gönderdikten sonra bana döndü, niye tiyatroya gitmediğimi sordu. ben iptal edildiğini söyleyince de, parayı ne yaptığımı sordu, kalan yüz lirayı uzattım, gerisine çikolata aldım dedim. o esnada çikolatayı yeni açmış tam ağzıma götürürken enseme yediğim tokatın sarsıntısıyla hem elimdeki çikolata, hemde ağzımda yeni ısırdığım lokma yerdeki çamura düşmüştü.
evet belki ogün kızmıştım anneme, ama yıllar sonra anladım ki suç onun değil, suç garibanlığın, yokluğun.
belkide bu gün, markete alışverişe gittiğimde yemek kartımda ki paranın yarısıyla kızıma çikolata v.b. almamın altında yatan neden, o günlerden kalma bir burukluktur.
