ilk ayrılışı problem değildir. çünkü genç, kendini başka bir şehire tatile gidiyor gibi hisseder. zannederki kalacağım 2 hafta ve eve geri döneceğim bir daha da gelmeyeceğim.
ama o 2 hafta geçer. "allah allah ben hala burdayım bu işte bir iş var" der ve her şey o zaman başlar.
bana da öyle olmuştu. ilk 2 hafta edindiğim geçici arkadaşlarla gezdim tozdum, bursa'nın altını üstüne getirdim. 2. haftanın hafta sonu, "haa ben buraya okumaya gelmiştim ne yani 4 yıl ben bu şehirde mi yaşicam" diye jeton düşer. sonra baba aranır ağlayarak " babaa biletimi al ben gelicem bir daha da dönmicem buraya okulu bırakıyorum ben" muhabbeti yaşanır.
ama insanın sevdikleri o zor zamanlarında da yanında olacağından zaman da alsa atlatılır bu travma. yeter ki ani kararlar verilip okul bırakılmasın.
