hani beceriksizindim ya senin ben, senin ben... artık başkalarını seveceksin. saçlarından aldığım güneş kokusunu alamayacak ama kimse. kimse seni doğal kokularınla bilemeyecek. çok değiştin. son geldiğinde, tamamen yapaydın. saçlarında soğuk havanın kokusunu duymayı bekledim aptalca. bir şey sıkmıştın, nefret ettiren beni kokulardan. o özlediğim güneş kokusunda kayboldum hayalimde. zorluyorum kendimi, belki, belki bir ihtimal hatırlarım diye. ama yok. seninn gibi artık güneş kokusu da hayatımda değil. konuşmama bile katlanamıyordun. sus demene aldırış etmedim, konuştum. ta ki, sana gitme deme isteği duyana kadar. o zaman sustum. adam oldum bunu yaparak. adam, ne adam, daha çocuk. yakalarını açmanı sağlayan konuşmam artık sana yaka silkeletiyor. hani o yüzümü azıcık güldürmek için gıdıklayan bir kız vardı, o nerede?
küçük yeğenim soruyor, o nerede?
yolda birini çevirip ona anlattım seni. bitmedin okyanus'um. bitmedin.
en çok ihtiyacım olduğu zaman sana, sadece bir dost olarak bile yanımda kalmadın. ama bitmedim okyanus'um ben. bitmedim.
bahçemden çıkmaya korkuyor artık rüzgar ben olmadan. atkımı çekiştiriyor dışarı çıkınca, eve gidelim diyen çocuklar gibi. hani o sana her şeyi öğretecek olan bir kız vardı ya, o nerede diyor. o gelsin biz gitmeyelim diyor. hani sen çocuklarımızın hayalini gömmüştün ya dut ağacının altına, rüzgar çıkartmış onları. bana baba dedi kızımız. bana. artık onların hayaliyle yaşıyorum. odamda sigara bile içmiyorum, sıcak tutuyorum sürekli, benim hasta olduğum köşede duruyorlar onlar. ama hasta olmayacaklar benim gibi. iyi bakıyorum onlara. telaşlanma okyanus'um. bir gün büyüdüklerinde, bahçeden çıkabilecekleri kadar, onları sana getireceğim. gittiğin yere yanına getireceğim. hani alışmayayım diye seni seviyorum deme dedin ya, seni seviyorum. seni seviyorum. seni seviyorum. seni seviyorum. seni seviyorum. seni. seviyorum.
