insanın güvendiği dağlara karlar yağdığında, kalbinin donması sonucu yapacağı eylemdir. önce güvendiği dağlardan kaçar sonra tabiri caizse güven orucu tutar. kimseyle bağ kurmamaya çalışır, kimseye güvenmemek için direnir. haliyle içine kapanıp kendi dünyasında mutluluğu yakalar. dışarıdaki insanların karaktersiz veyahut onu yaralayıcı olacağından korkarak insanlardan mümkün mertebe kaçar. lakin hayat böyle geçmeyecektir. insanoğlu su misali her kaba girmelidir, girmedikçe yaşam zorlaşacaktır. kusursuz dost yoktur gerçeğinden ziyade, düzene ayak uydurup herkesin yüzüne gülüp geçmeyi kendine düstur edinmelidir kişi.
