hayatımın son dönemlerinde, ki bu dönem yaklaşık 3.5-4 yıllık bir süreye tekabül ediyor sayılır, sürekli azar azar artmak sureti ile içime yerleşen korkunun adıdır. bir çok insan hangi dinden, milletten olursa olsun hayatı boyunca zaman zaman inancını sorguladığı oluyordur belki. lakin bu inanç sorgulamasından da ziyade, insanın içinde hissettiği o tarifsiz, yaratıcı ile aradaki bağın zayıfladığını hissedip, bir gün tamamı ile kopacağı endişesi gibi. eskiden namaz kılıp, dua ederken onun büyüklüğünü, kudretini düşünen, hatta belki tüm varlığında hissedip hayran olan kişi değilmişsiniz gibi, bir yanlış yaptığında affedilmek için yalvarırken utancından pişmanlıktan ağlayan kişi değilmişsiniz gibi donuklaştıran bir lanet. Yine dua ediyorsunuz belki, yine eskiden yaptıklarınızı yapıp ibadet ediyorsunuz ama sanki sadece bir görevi yerine getirir gibi, daha önceleri hissettiğiniz o eşsiz manevi tatmin hiç yok artık ve sürekli bunun eksikliğinden yaşadığınız bir huzursuzluk, bir korku hali. saplantılı bir şekilde inançsızlaşıyormuyum yoksa ben korkusu büyüyor günden güne. bir karanlık, yükseklik korkusu gibi değil, insanın hayatının bütününü mahveden bir korku hali.
