işaret ve orta parmağımı o zarif bileklerine kondurduğumda, kanı damarlarını parçalayarak çıkıp da bana karışmak istercesine hızlanırdı. hissederdim.
biz birbirimize hiç karışmamıştık, ne dudaklarının çileksiliğinden haberim vardı, ne de tuzunun tadından. onu ben hep gözlerinin ıslaklığı, annemi özleten kokusu ve içine baktığında gözlerimin; beni günahkar hissettirişiyle hatırlar, bilirdim. birbirimizi pek bilmezdik de, sanki aynı anadan doğup, aynı çatı altında yetiştirilmişcesine aynı sahipsizliğe gebe hayallerimizi ve bunları kesiştireceğimiz günün, yarın dahi bile olsa imkansız uzaklığının farkındaydık.
sonra işte, elleri.. yumruk atıp, klavye kullanmaktan başka bir boka yaramayan işlevsiz ellerimin yanına koyduğumda farkettirmişti bana bir başka işlevini. kansızdı kendisi. soğuk ve titrek ellerine yaklaştırdıkça ellerimi, avuçlarıma kaçar sığınırdı. sanki bize hiç farketmediğimiz bir şeyi göstermek isterdi içindeyken ellerimin, elleri. avucu bakardı yüzümüze ve bize ait olduğu yeri bulduğunu söylerdi. ikimizden de daha akıllı ve yürekliydi elleri. ikimizden de daha fazla farkındaydı her şeyin ve bize göstermek isterdi. konuşturtmazdı da bizi, hissettirirdi.
ta'ki, ellerinin aklına bile sahip olamayan bu kadının, ellerinin sözünden çıkıp, kendine kendini hapsetmesine kadardı her şeyi. sonra o kadın gitti, elleri de. bir başkasının avuçlarında, hayatında hiç yatak görmemiş bir beden rahatsızlığında sıkışıp da kaldı, belki.
