yeni bir şirketle anlaşalı 10 ay oldu sözlük. o son anlaşma günü hatırıma gelince yazmadan duramadım.
iyi bir işyeri olunca ve beklediğimin üzerinde bir maaş teklif edilince sözleşmeyi yutarcasına okuyup imzaladım. zaten ik sorumlusu imzalayacağımdan o kadar emindi ki ben gelmeden tüm formları hazırlayıp kendi yerlerini imzalamıştı bile. neyse sonuç olarak "işte böyle koyarlar çocuğu" sırıtışı ile şirketten çıkıp halkın arasına karıştım.
işi almıştım ama psikolojim gene bozuldu. beklentilerinizin üzerinde bir teklif gelince hele, ufaktan bir özgüven artışı, bu özgüven artışına bağlı gelişen göt kalkıklığı, efendime söyleyeyim çevredeki insanları beğenmemeler falan daha ilk dakikadan etkisini göstermeye başlamıştı. dolayısıyla çıkar çıkmaz bir taksi çevirdim. ne o öyle yürümeler falan eskisi gibi. dikildim taksinin arka kapısının önüne. bir kaç saniye geçti bu şekilde. ben taksiciye bakıyordum taksici bana. bi süre öyle bakıştıktan sonra "ee kapıyı açmayacak mısın" diye işaret yaptım. sanki mercedes marka makam aracımın özel şoförü amk. "kapı kilitli değil açık" dedi şoför. "yok kalkıp sen açacaksın" dedim. hiçbir şey demedi. başparmağını işaret ve orta parmağının arasına sokup bana doğrulttu. o şokla kendime geldim.
napıyordum allahım ben? "daha 2 gün öncesine kadar iş arıyordun iyi bir iş buldun diye adam mı oldun it" diye kendime kızarak taksiden uzaklaştım. çevre yoluna kadar yürümeye karar vermiştim. zira biraz yürüyüş iyi gelecekti. canavar gibi bir motor sesi duyunca hızla arkama dönüp baktım. taksici yetişmişti bana. arabayı üstüme doğru sürünce kendimi kaldırıma zor attım. son kez hareket çekip uzaklaştı. haklıydı piç..
bu ikinci şoku da atlattıktan sonra cep telefonumu çıkardım cebimden. bütün sevdiklerimi arayıp iyi bir işe girdiğimi tek tek haber verince vücutta ve özellikle göt bölgesinde gene bi hareketlenme başladı. gözleri kısarak çevreye bakış atmalar, dudak büzmeler, hiçbir şeyi beğenmeyen piç surat ifadesi tekrardan yerleşmişti yüzüme. yok buna engel olamıyordum. hızlanan kan dolaşımım, tüm hormonlarım ve beynim buna engel oluyordu. izmir otobüsünü beklerken celal bayar üniversitesi izmir servisi geldi yanaştı. atladım tabi hemen. içi cbü öğrencileri ile doluydu. arkaya doğru yürürken her birinin yüzüne adam mısınız lan siz bakışı ile baktım. siklemediler haliyle. geçtim en arka sıraya oturdum. bu sefer arkalarından acıyarak baktım bunlara ama farketmediler tabi. enikler daha okuyacaklar, staj yapacaklar, askere gidecekler, iş arayacaklar diye düşünürken birden kendimi tutamayıp "yazık lan size koduklarım. hahahahaha acıyorum size zavallılar, fakir piçler!" diye haykırdım.
öndeki dörtlüde oturan gerçekten piç bir grup haliyle kalktı yerinden. biri bi omzuma diğeri diğer omzuma koydu elini. üçüncüsü kravatımla uğraşırken dördüncü de kolları sıvamaya başladı.
+ ne dedin lan sen!
- abi şey.. valla bak.. ben yeni işe girdim de, heyecandan valla ne dediğimi bilmiyorum kusura bakmayın nolur.
+ geldiğin yeri unutma koçum, sen de öğrenci oldun.
- haklısın abi,
öğrencilik kutsal tabi.
allah benim belamı versin abi
bi daha olmaz.
korkudan doğaçlama şiir besteliyordum resmen. sikmeseler bari diyen cem yılmaz gibi titriyordum. allahtan iyi abilermiş de nasihat verip bıraktılar beni. zaten biraz daha üstüme gelselerdi "burdan buyrun abi" diyerek arkamı dönecektim. ucuz atlatmıştım. derinden bir ohh çekip yeniden yaslandım koltuğuma. kafamı cama dayadım ve izmire varana kadar bakamadım otobüsün içindekilere.
ama o ipneler staj istemeye gelecekler kucağıma. aklımdasınız oğlum.
