farklı kulaklara girmiş bir şarkı gibi, her zaman yeniden dinlenilebilir.
dünyanın en güzel varlığıydı benim için. halbuki kokusunu burunlarıma çekemedim oksijen niyetine, hayatı anlamlandırmak için. 3 sene önce duymuştum en son sesini. 25-30 metre uzaklıktan bakmıştım en son ve ilk kez gözlerine, dünyanın en güzel maviliğine. (bazen de yeşil oluyormuş gerçi.)
ilk ve son kez geliyoruz hayata, ilk ve son kez geldi o da bana. hayat oldu. damarlarımda bir an bile durmadan aktı. esen her rüzgar onun solumasıydı. açan her çiçek; sabah uyanıp gözlerini açmasıydı.
öyle garip ki, sevgilisi olduğunda mutludur diye onun için seviniyorum. ayrıldığında "belki bir şansımız daha olur" diyorum, olduramıyorum.
birbirini hiç üzmemiş iki eski sevgiliyiz biz.
ellerimiz hiç bir araya gelmemiş, bakışmamış gözler.
sarılmamış vücutlar, dayanmamış omuzlar.
dudaklar bir araya gelmemiş, gelmediği için araya kaynak yapmamış saç telleri hiç.
birbirini sevmiş iki eski sevgiliyiz biz. olmamış bize kısmet;
duygularımız, ilerlemeyen dakikalarımız, üşüyen kalplerimiz.
ama, yine de sevmişiz biz.
