tabir-i cazise zorunda kalmaktır. kordidor tarafıysanız her zaman biraz eziksiniz demektir. seyehat boyunca yan koltuğun parsellediği alanın o büyük camına bakmaya biraz manzarayla gönül eğlemeye çalışırken, sanki aslında yanındakinin suratına bakıyormuşsunuz izlenimi verirsiniz. alanını taciz ediyormuş gibi hani o da size şöyle yan gözle baksa göz göze geleceksiniz gibi bir sıkıntı olur ortada. cam kenarı da öyle bakışıp samimi olma çabalarınızı reddermiş gibi suratı buruşuk ve ukala tavırlıdır biraz. "bu cam benim" havası vardır.
koridora sarkıp şoför camını seyre dalmış önünüzdeki diğer üç beş koridor tarafı, ezikdeşler de görüş alanınızı iyice daraltır.
yandaki koltuklarını camını seyretmek adına kafayı doksan derece yapmak da ezikliğe eziklik katacaktır.
yeter ya, bari bir kitap açayım ona bakayım, hem entel havayla ezikliğimi dağıtırm dersiniz, okumaya başladığınızda hele o virajlarda mide bulantısı başlar, yazılar karışır.
geriye bakacak tek yer kalıyor, ön koltuğun arkasındaki kompozit malzeme. neyse ki artık üç beş lira fazla verdiğiniz seyehatlerde oraya bir tv yerleştiriyorlar da bu azap, bu ezilmişlik, bu görüş handikabına bir çare oluyor.
cam kenarı da kendisine bakacak başka adam bulsun artık!
ay, hayat çok zor!
