görücü usulü ile evlenmiş çiftimiz daha evliliklerinin birinci yılında bi erkek çocuk sahibi olur. aradan geçen beş sene sonunda evlilikte saçma sapan nedenlerden dolayı çatlak baş gösterir. evliliği kurtarmak(!) amacıyla bir erkek çocuk daha dünyaya getirilir. fakat geçimsizlik daha da artar ve 11 yıllık evlilik bitirilir.
daha sonra boşanma evresi ve 10 yaşındaki büyük çocuk babaya, 3 yaşındaki küçük çocuk ise anneye verilir. büyük çocuğa periyodik olarak anne düşmanlığı benimsetilir. senelerce anne ve annenin ailesini kötüleme çalışması yapılır. hatta o kadar ki 10 yaşındaki çocuğu boşanma davasında şahit olara hakim karşısına çıkarırlar. tam 11 sene anneyle görüşmezsin. zaman zaman anneyle görüşüyorsun diye azar yersin babadan. bu arada üvey anne belası musallat edilir başa. çocukluk ve ilkgençliği s*kip atar bu üvey anne, acımaz bile. 11 sene aradan sonra anneyle görüşmeye başlarsın ve tam 4 sene babadan gizlersin bunu. bu arada mesleğini eline alırsın eşşek kadar adam olursun ama hala annenin yanında çocuk olursun. annesiz çocukluğunun acısını çıkartırsın. sonra baban öğrenir anneyle görüştüğünü ve evlatlıktan reddeder.
iki insan keyfen evlenir, keyfen çocuk yapar, keyfen boşanır; ceremesini çocuklar çeker. bu kadar nettir!
