bir düşüm vardı. 8 yaşımda çocuk aklımla kurduğum bu düşü gerçekleştirmek için kendime and içmiştim. derler ya insanın kendine verdiği söz, sözlerin en büyüğüdür diye. yıllar geçti ve o yıllar içinde hiç vazgeçmedim. zaten inatçı bir yapım vardır. iyiki de öyleymişim. hayatta en çok arzuladığım, başkasıyla birlikte olsam bile unutamadığım, bana baktığında içimi bir çöl fırtınası gibi kavuran kadınımın çakır gözlerine kavuşturdu beni bu inat.
aynı rüyada gödüğüm gibi;
bir pencere var ahşap, eskimiş. önünde bembeyaz bir perde aralanmış, pencere açılıyor, içeriye limon çiçeklerinin o müthiş kokusu doluyor, tavana bakıyorum, ahşap karkas, meşe gibide kokusu var. bir ses geliyor ama tam emin olamıyorum bizim evimizden mi yoksa başka bir evden mi geliyor. huzur veren iki ses birbirine karışıyor, biri bebek sesi, diğeri bir annenin bebeğine söylediği o ilk ninni. kalkıp yan odaya geçiyorum, düşlediğimden fazlası var o oda da, sevdiğim kadın ve kucağında kızımız.
