ordu lisesi'nde, kafası her bozulduğunda kürsüye koşan bir müdür vardı ki (adını vermek istemiyorum.) onun görev yaptığı dönemlerde öğrenci olmuş herkesin, çok sık tanık olduğu söylemleri de kapsayacak laflardır.
birkaç tanesi için:
öğrencinin biri, sevdiği kızın adının ve kendi adının ilk harfini, kalp içinde olacak şekilde spor salonunun duvarına yazmış. müdür bu... durur mu?! çıkmış hemen ertesi sabah kürsüye:
-eğer sırada bir yerdeysen, duy diye söylüyorum: ananın adını da yaz... yaz ki anana sövelim.
aynı müdür, öğrencisini, eli cebinde bir halde yanından geçerken görmüş. hemen kürsüde...
-elin cebinde yürüyorsun, saygısız, terbiyesizsin, tamam... onu biliyoruz... artık alıştık... ama be salak! iki elin cebinde yürüme. düşsen kafanı vurcan yere. bana göstereceğin saygıyı geçtim, kafayı vurup daşa, yarcan burdan (eli ile alnına vurarak) kafanı.
