ayrılık bize yalnızlığımızı hatırlatır. her zaman kaçmaya çalıştığımız yalnızlığımızı.. belki o bizim bir parçamızdır, ama biz onu hissetmek istemeyiz bedenimizde. belki de bize 'son'ları hatırlattığından. son yolculuğumuz da onunladır ne de olsa..
kaçarız hep bu yüzden.. ama yakalanırız eninde sonunda. kimi zaman koca kalabalıkta bile gelir bulur bizi. gözyaşlarımız silahımızdır ona karşı; bazen dökülür gözlerimizden, bazen de akar içimize.. ama faydası yoktur silahların,artık bulmuştur bizi.. sarar tüm benliğimizi.., artık sadece 'o' vardır heryerde. boşluktur o, hüzündür, acıdır ama en kötüsü kafamızdaki sonsuz soruların bulanık,belirsiz yanıtıdır..
kalıcı değildir hiçbir zaman elbette. mutlaka gider, bırakır bizi başka bir bedene.. ta ki tekrar ondan korkup kaçmaya başladığımızı anlayıncaya kadar..işte o zaman biner bize doğru kalkan ilk 'ayrılık' trenine..
