insanın tamamen değer yargıları ile doğru orantılıdır. önceliklerimiz, evet önceliklerimizdir mühim olan. öz eleştiri yaparak hayata dair en buruk detay kuşkusuz bencilliktir. aklıma gelen birkaç detayı sizlerle paylaşmak gerekirse;
her gün, her yerde, her şehirde çöpleri karıştıran onlarca adamlar, kadınlar, çocuklar ve onlardan kaçan bizler. gözlerimle görüyorum ki elinde çocuğu ile giderken çöp karıştıran başka çocuk görünce birçok anne ve baba çocuklarını diğer ellerine alarak kendince uzaklaştırıyorlar güven altına alıyorlar evlatlarını, bunu bir de diğer tarafa sormak lazım, ne hissediyorsun kardeşim insanlar sizden korkup çocuklarını kaçırınca diye. beyler, ben öcü değilim abi, kirliyim diye sanırım cevabı aldım.
kimsesiz çocuklar, hani derler ya hep, noel hristiyanlar içindir, noel batıya özentilik.. hiç hayal ettiniz mi çocuk esirgeme kurumlarını bayram da veya kandiller de? beyler ben gittim, en yalnız oldukları günlerdir.. ve yılbaşı onlar için en güzel gecelerden biridir.
huzurevleri kimsesiz anne ve babalar.. hiç gittiniz mi bilmiyorum ama o kadar konuşmaya ve dinlemeye hasret insanlar var ki..
kanser hastaları, empati yapmak zordur, yaşayan bilir derler, damdan düşeni damdan düşen anlar derler, kemoterapi başlayınca saçlar, kaşlar dökülünce insan ölümü kabullenmeye başlıyor. hepimiz bir gün öleceğiz ama sanırım kanser olsam ölümü kabullenebilmek için, daha doğrusu ölümü sevebilmek için, dünyadan yitip gitmiş insanlara kavuşacağım için ölümü sevmeye çalışırdım belki de. kanser teşhisi, özellikle tedavisi olmayan veya kötü huylu kanser teşhisi tek yön dönüş biletinin kesildiği gün sayılabilirdi.
hayvanlar, sokak kedileri ve köpekler, bazıları diyor ki onca insan sefalet içinde iken hayvanlara mı geldi sıra? şunu soruyorum kendilerine, neydi ki suçları ? dilsiz olmaları mı? içip içip kedi tekmeleyenler, gözlerini karartıp bu hayvanlara tecavüz edenler, zevk olsun diye hedef tahtası niyetine üzerilerine mermi sıkanlar, kuyruklarını kesenler vb.. inanın dilleri olsa insanlardan çektiklerimizi kimseden çekmedik derlerdi belki de.
sokaklarda yatan insanlar, engelliler vb.. inanın o kadar iç burkan detaylar mevcut ki şu hayatta, insan bunları düşününce allah benim belamı versin ben de insan mıyım ? psikolojisine kadar sürüklenip gidiyorsunuz. yaşam sandığımız kadar uzun değil diyorum, bu buruklukları bir nebze azaltmak yine insanın elindedir.
