biri bana sms atacak diye aklım çıkıyor. mesaj atmaya o kadar üşeniyorum ki biri bana mesaj atınca krize giriyorum. "yaa bir saat sonra falan cevap yazarım. görmedim derim" diyorum. bir saat geçince "ya şarjım bitmişti derim atarım birazdan ya" diyorum. işime gücüme bakıyorum ama içim içimi yiyor.
aradan saatler geçiyor o telefon bana çaki'nin gelini gibi görünüyor hep. telefonu kullanasım dahi gelmiyor "telefonu evde unutmuşum derim" diyorum.
bakıyorum mesaj atan kişi arıyor. artık çalarken dinletimi "o şu anda telefona bakmıyor çünkü evde unuttu" şeklinde değiştiriyorum; aradan günler haftalar geçtiği oluyor cevap yazmıyorum. ama cevap yazmadığımı da asla unutmuyorum sürekli olarak bu sebepten huzursuz oluyorum iç sıkıntısı yaşıyorum.
sonunda telefonum bozuktu gibi bir dünya yalan atarak durumu kurtarmaya çalışırken buluyorum kendimi dost meclisinde.
