Biliyorum, sevgilim; dökülüyor şimdi saçlarım bu çöl gibi hayattan ve artık yatmak zorundayım taşlar üzerinde.
En ucuz şarapları içerken görürsünüz beni ve bağrımı açıp gezerim rüzgârda.
Ama sevgilim, bir zamanlar tertemizdim ben de.
Bir karım vardı, güçlüydü benden, tıpkı çimenin boğadan daha güçlü olduğu gibi:
Doğrulur kalkardı her zaman yerinden.
Gördü o benim kötü olduğumu ve sevdi beni.
Hiç sormadı bana yolun nereye gittiğini, onun yoluydu bu ve belki aşağılara doğru gidiyordu.
Bana vücudunu verdiği zaman dedi ki: işte herşeyim bu. Ve benim vücudum oldu o.
Şimdi yok artık hiçbir yerde, yağmurdan sonra kaybolan bir bulut gibi yok oldu,
bıraktım onu ve düştü gitti aşağılara, çünkü böyleydi yolu.
Ama geceleri, bazen, siz beni içerken görürsünüz ya, ben de onun yüzünü görürüm, rüzgârda solgun, güçlü, ve dönük bana, ve eğilip selâm veririm rüzgâra.
