yıl 92 93 o civarları, rahmetli amcamın evindeyim. takmışım barış abinin simsiyah üzerinde mavi etiketli, barış manço darısı başınıza albümünü. 5 yaşında veledim. ne anlarım kara sevda'dan can bedenden çıkmayınca'dan. amaç müzik dinlemek değil. aklım sıra rahmetlinin bana kızıp kızmayacağını anlamak. ilk buluşmamız öyle oldu barış abimizle. büyüdük mega manço, müsadenizle çocuklar derken unuttuk barış abimizi. 1 şubat 1999 günü hatırlattı abimiz kendini hiç istemediğimiz bir şekilde. annemle kadıköy'e barış abinin evine gittik. tıklım tıklım bütün cadde. o zaman anladım büyük sanatçı, en önemlisi büyük bir insan olduğunu. sonra mançoloji'yle ezberletti tüm şarkılarını. öldüğü gün tanıttı kendini. şimdi sadece kahpe 1 şubatta değil her rahmetli amcamın mezarını ziyaret edişimde ezberletiyor gittiğini.
unutmak kolay demiştin alışırsın demiştin
öyleyse sen unut beni yeter ki benden isteme
gözlerimde yaş kalbimde sızı unutmadım seni
unutamadım unutamadım ne olur anla beni.
