~ yine birgün yalnız yaşadığı evinde, şöminenin karşısında oturmuş kitabı okurken, şu satırlar gözüne çarptı;
- asla sesli okuma, asla kimseye bahsetme. eğer zekana güvenmiyorsan bırak. sakın devam etme, çünkü senden sonrakilere haksızlık etmeye hakkın yok. ''ready now'' bunu hissedebiliyor musun? gerçekten hazır mısın?
bir an durdu, okumayı bıraktı. irkildi ve yerinden kalkarak dışarıya baktı.
yerler bembeyaz kardı, hava çok fazla soğuk değildi, insanlar telaşlı telaşlı yürüyorlardı.
kendi kendine sorular sormaya başladı. ''ben de herkes gibi miyim? onlardan hiçbir farkım yok mu?
ne kadar da basit şeyler peşinde koşuyor insanlar. oysa benim dünyaya bakışım onlarınkinden o kadar farklı ki.
acaba gerçekten bu dünyaya mı aitim? öyleyse neden kimse gibi değilim?''
sonra oturdu ve kitaba kaldığı yerden devam etti.
- eğer hala ilgini çekiyorsa, hala bıkmadıysan zekana güvenmelisin. sen diğerlerinden çok daha zekisin.
cesaret mi? yalnızca korkaklar telaş içinde yaşar. cesaretini öğreneceğim yer burası değil.
şimdi gözlerini kapat ve yalnızca olmak istediğin yerde olmayı dile. eğer gerçekten cesaretinin gücünü merak ediyorsan
beni dinle!
bu cümleler ona öylesine güven ve cesaret vermişti ki bir an bile tereddüt etmeden kitapta yazılanları uygulamaya başladı.
sonra çığlıklar içinde koltuğa düştü. inanılmaz acı çekiyordu.
göz bebekleri küçülüyor, yüzü terliyor, elleri titriyordu. başını iki elinin arasına alarak birşeyler söylemeye çalışıyordu.
ama vücudu tüm bu olanlara dayanamadı ve sessizce yere yığıldı. gözleri kapanmış öylece yerde yatıyordu.
yalnızca göğüs kafesi şişip, iniyordu.. ~
