oğuz atay'ın korkuyu beklerken kitabındaki beyaz mantolu adam'dan sonraki en çarpıcı,iz bırakıcı hikayesi.*** psikolojik derinlik, ölü beden tasvirleri, tavan arası,**yitememiş aşk, yalnızlık ve beyin imgesi çok fenadır. hele o final cümlesi* o hazin soru sanki yalnız bırakıldığı için beyin tümörüyle hayata elveda diyen oğuzcum atay'ın içsesidir.bu hikayeyi okuduktan sonra uzun süre etkisinden çıkamıyor insan.
--spoiler--
(...) sonra baktı gene, onu, ölüm kalım meselelerinde yalnız bırakmayan gücünden yararlandı gene. (...)yalnız, gözlerin bu canlılığında bir başkalık var; her şeyi bildiği halde duygulanmayan bir ifade. 'görünüşüme bakma, içim öldü artık' diye korkuturdu beni.
--spoiler--
--spoiler--
hayır, gerçekten ölmedi; çünkü ben yaşayamazdım ölseydi. bunu biliyordu. bu kadar yakınımda olduğunu bilmiyordum ama, 'sen bir yerde var olursan yaşayabilirim ancak' demiştim. nasıl olursan ol, var olduğunu bilmek bana yeter demiştim.
--spoiler--
--spoiler--
yanaktan yukarı çıkan böcek, şakağa doğru gözden kayboldu. el fenerini oraya tutsam mı? hayır. korktu; fakat yarı karanlıkta kurşunun deliğini gördü. titreyerek geri çekildiği sırada, aynı delikten çıktı hamamböceği; bacaklarının arasında küçük pürüzlü bir parça taşıyordu. dehşete kapılarak feneri deliğin içine tuttu; ışınlar, kafatasının iç duvarlarında yansıdı. eyvah! böcekler beynini yemişlerdi, en yumuşak tarafını. belki de hamamböceği son parçayı taşıyordu. kendini tutamadı: 'seni çok mu yalnız bıraktılar sevgilim?' dedi.
--spoiler--
