şimdi geriye bakınca düşünüyorum da, harbiden çok garip olayların döndüğü zamanlardı.
misal düşünsenize, sevgilinizin sizden ayrıldığından haberiniz olmuyordu bazen. olamıyordu ki. bir abim vardı, bir kızla çıkıyorlardı. (bkz: çıkmak) farklı okullarda okuyorlardı. ev telefonundan kızı arayamıyordu. o zaman kız evden aranmazdı. anası babası falan çıkardı mazallah. mümkün mü hiç? e internet yok, cep telefonu yok. sadece, oğlanın okulundan kızın da arkadaşı olan ortak bir kız bulunurdu, o ulaklık yapardı, haber götürür getirirdi falan. o kız hastaysa sen hastaymışsın gibi ayrı kalırdın saçma sapan bişey değil mi?
neyse bi ara bu abi 5-6 gündür kız arkadaşıyla görüşememiş, haber alamıyor. ortada da bi kavga, tartışma yok. çay bahçesinde diğer akranlarıyla konuşurken duydum. şöyle:
+ noldu hacım bu ne hal?
- hatun meselesi abi. sıkıldı canım
+ ha noldu ya hakkaten? hande ile görüşebildin mi?
- yok ya ayrılmış benden.
+ nasıl ya? noldu ki ?
- hacım, bilemiyorum ki.
+ ne zaman ayrılmış lan?
- olmuş işte bi kaç gün. o kızı yakaladım sonunda o söyledi.
+ boşver kanka ya, gel bize gidelim commodore oynayalım kafan dağılır.
şimdi nasıl ütopik geliyor bize değil mi bu sahne? ben buna yakınını yaşadım. şu anki eşim, o zaman benim apartmanın hemen arkasındaki apartmanda oturuyordu ailesiyle. ama görüşmek ne mümkün o zaman uluorta? 2 tane zebellah gibi abi var, asker baba var falan. aramızdan bir yol geçiyor düşün. benim kankam eşimin okulundaydı ve biz mektuplaşıyorduk bu arkadaşımız aracılığıyla. ne sms çekebilirsin ne msn ne bişey.
ama dert etmiyorduk ya, her dakika "neden çaldırdım aramadın", "msj attım dönmedin", "offline yapmışsın statünü ama öğrendim ki açıkmış msn" falan rezilliği yoktu be. şanslıymışız yemin ediyorum şanslıymışız.
