hem de son olduğunu bilirken... evinin önünde gecenin bir yarısı, o gidiyordur seni de senden alarak, arkasında ne varsa yıkıp dökerek. son kez sarılırsın kokusunu doya doya içine çekersin. ve biter. sonra da o kokuyu başka tenlerde arar kendinle savaş verirsin. unuttuğun fikrini zorla dikte edersin kendine ama nafile hamburgerin içindeki iceberg bile bağırır "unutma beni unutma beni" diye. fakat hala karlı havada gece yolculuğu yapacağı için ziyan olur gecelerin. hala eskisi gibi gün sayarsın onu görmek için. tam anlamıyla gideremeyeceğini bilsen de odanın sıcaklığı değil ona duyduğun özlemdir kasıp kavuran içini, "sevgiliye yeniden sarılmak" ise beklentin.
