kardeşime göre 15 yaşlarındaydım. istanbula teyzemlere gitmiştik. lunaparka gittik ben rangera binmek konusunda çok ısrarcı oldum. rangerde bi abiyle yan yana oturdum. güvenlik kemeri mekikle uzaya çıkacaz gibi bi havaya zaten soktu beni. hareket etmeye başladı. geri giderken sorun yoktu ama ileri yönde giderken bütün hava yüzüme geliyordu ama ben gıdım nefes alamıyordum. allahım ölecektim hemen yandaki abinin koluna sarıldım.
-abi yardım et kalbim duracak valla abi ölücem nefes alamıyorum.
korkma ben de korkuyom. (nası yani )
abinin koluna yapışmış beni kurtarması için yalvarıyordum. oda sürekli korkma diyordu. sonra onun ve birçoklarının yaptığı gibi ellerimi çırpmamı istiyordu. tabi ben kendimde olsaydım. geri geri giderken kalbim yeninden fırlayacak gibi oluyor, ileri giderken de nefes alamıyordum. kenarda beni izleyen 7 ve 11 yaşlarındaki kuzenlerim ağlamaya başlamış. canım kardeşimdeyse tık yoktu. annemle teyzem rangerı durdurmalarını söyledi bir süre durdur, durduramam naralarndan sonra- tabi ben bu arada yardım istemekten bitap düşmüş artık çırpınışları kesmiş hareketsiz bir şekilde onlara bakarken-olayın ciddiyetine büsbütün vardılar ki ranger eğlencenin yarısında durdu.( şu dakka öğrendiğime göre adam bana acımamış turu bitirmiş.). indim ve kabus bitti.
yıllar geçti herşey geçmişte kaldı şimdiyse ne rangera ne dönme dolaba binebiliyor ne de yüksek bir binanın çatı katından aşağı bakabiliyorum.
