on dört on beş yaşındayken kadınlar yirmi ikilerinde terk edeceklerini bilmeden delicesine seviyorlardı. zaman içinde başka adamlar tanıyıp gittiler. bir öncekilerin inançlarını da yanlarına alarak. sonra kayboldu işte o inançsız adamlar, bir zamanlar beyaz atları olan o adamlar her şeyin sona erdiğine inandılar uzunca bir süre. intikam diye bir şey duydular sonra. karşılarına çıkan her kadının kalbini çalmayı görev edindiler. böylece geçmişe el sallayabildiklerini düşündüler. muhattabı belli olmayan intikam mı olurmuş deyivermedi kimse onlara. her mutsuz ettikleri kadın kendi hayatlarını sikerten kadınların canını yakıyor sandılar. "ben böyleyim, işine gelirse" diye bir cümle öğrendiler -belki de abilerinden- ve bininci kez kurmaktan imtina etmediler. bir kadın da çıkıp demez miydi "seni tedavi edeceğim, iyi olacaksın" diye. riskliydi, zordu, iki ucu bokluydu belki ama bir kadın da mı çıkıp demezdi: yeniden inanacağız.
