15.
-
anladım ki hayat adil değil ve hiçte olmayacak. boyun eğmemek gerek belki ama boş yere kıç yırtmanın da anlamı yok.
anladım ki ölürcesine sevdiğini ve sevildiğini sanmak koskoca bir yanılgı. ne sen birisi için öleceksin nede birileri senin için ölecek.
anladım ki hep özlem olacak hayatta, bazen çok uzakta olanlara bazen aynı oda içinde olduklarına ve bazende hiç var olmamışlara.
anladım ki hayatta hiç kimse bir daha annemin çocukken saçımı okşadığı şefkatle okşamayacak şaçlarımı ve bir daha hiç annem olmayacak.
anladım ki çok çalışmakla zengin, çok okumakla alim ve her sevdiğin senin olmuyor.
anladım ki kendinden çok sevdiğin her şey acı veriyor, bazen varlığıyla bazen yokluğuyla.
ve bu yazıyı yazmak için düşündüğümde fark ettim ki anladığımı gördüğüm her şey canımı yakmış, anladım ki anlamak için canın yanması gerekiyor.
