babamı hiç sevmiyorum, denemedim ama gün geçtikçe daha da soğuyorum ve bana yaptıkları değil de kardeşime ve anneme çektirdikleri canımı acıtıyor. bazen allah ne verdiyse diye girişesim geliyor. bir yazsam neler çıkarda sansürleyerek en iyi dilekler bu olabiliyor. yok saymak en iyi kurtuluş oluyor benim açımdan.
isterdim, gerçekten aile olmayı sadece sofraya oturup kendini kandırmak değil, bir şeyler paylaşıp mutlu olabilmek ama olmadı işte her şeyden ümidim var maalesef bir tek babadan ümidim hiç yok. sanırım keşkem olacaksa tek keşkem, babam bu adam olmasaydı olurdu. bu bir yandan güçlendirirken diğer yandan acıtıyor böyle ne olduğu belirsiz bir duygu içinde oluyorsun işte.
hayırsız evlat gibi durabilirim ama buda gerçeklerim!
