okumayı ilk öğreten öğretmendir. bunun yanında tokat yemeyi, parmak uçlarımızı birleştirip cetvelle o minik parmak uçlarımıza vuran ilk insanlardır.
ben 12 eylül dönemlerinde öğrenci olduğum için bir tane ilkokul öğretmenimiz olmadı. ara sıra değişirdi. hem öğrencilerin, hem öğretmenlerin psikolojisi iyi değildi. çünkü her gün sokaklarda kavgalar, cinayetler, eski komşuların birbirlerine düşman olup evlerini yaktığı dönemlerdi o zamanlar. silah sesleri içinde, tehlikeli ve heyeceanlı ve genelde yokluk içinde geçen dönemlerdi. şimdi ki gençler bilmezler ve de anlayamazlar bir komşunun diğer bir komşunun evini yakmanın ne demek olduğunu. çok acı ve karanlık zamanlardı o zamanlar.
o zaman sağ-sol du tüm dava. sağcıysan da ölüyordun, solcuysan da ölüyordun. mahalleler bile bölünmüştü. bir yerden bir yere gitmeye gerçektende g.ö.t.* gerekiyordu. hala unutmamışım, büyüklerimizin tavsiyesi idi, biri yolunuzu kestiğinde ve ''sağcımısın,solcumusun?'' diye sorduğunda ''ekmek partisindenim'' diyecektik o durumdan kurtulmak için.
lafı lafı açıyor, o zamanlar 7-8 yaşlarında olmama rağmen bir sürü anım var. çatışmaya bile girmiştim o yaşta. bildiğin silahlı çatışma. takır takır.
ilkokul öğretmenim bile kafayı yemişti. ruh sağlığı bozulmuştu. şimdiki gençlere sesleniyorum; içinde bulunduğunuz türkiye nin değerini bilin. başka bir ülkede size asla böyle bir yaşam alanı yaratmazlar. o zman sağ-sol sorunu idi, şimdi yaratılmak istenen türk-kürt sorunu. avrupa ve israil büyük bir çaba içinde tekrar o günlere dönmemiz için.
olan yine bu ülkenin insanlarına olacak, onlar uzaktan bilgisayarları başında türkiye de olan çatışmaları hamburgerlerini yiyerek izleyecekler.
