can yücel in unutulmaz şiiri. babası dönemin önemli siyasetçilerden, hatta milli eğitim bakanlığı da yapmış hasan ali yücel dir. maarif müfettişiyken babasının yoğun işleri nedeniyle evde sık bulunamaması ve kendisine yeteri kadar vakit ayıraması küçük can ı bir hayli üzmektedir o da babasını görsün diye sık sık yalancıktan hastalanmaktadır. şiir alabildiğine dokunaklıdır.
hayatta ben en çok babamı sevdim.
karaçalılar gibi yerden bitme bir çocuk
çarpı bacaklarıyla- ha düştü, ha düşecek...
nasıl koşarsa ardından bir devin,
o çapkın babamı ben öyle sevdim.
bilmezdi ki oturduğumuz semti,
geldi mi de gidici hep, hepp acele işi!..
çağın en güzel gözlü maarif müfettişi,
atlastan bakardım nereye gitti,
öyle öyle ezber ettim gurbeti.
sevinçten uçardım hasta oldum mu,
40'ı geçerse ateş, çağ'rırlar istanbul'a.
bir helallaşmak ister elbet, diğ'mi, oğluyla!
tifoyken başardım bu aşk oy'nunu,
ohh dedim, göğsüne gömdüm burnumu.
en son teştifine çıkana değin
koştururken ardından o uçmaktaki devin.
daha başka tür aşklar; geniş sevdalar için
açıldı nefesim, fikrim, canevim.
hayatta ben en çok babamı sevdim.
