bende sıradan insanlar gibiydim; ta ki yeteğinimi keşfedene dek..
şöyleki bu hastalığa* mensup olan kişiler harfleri, rakamları ,sayıları renkli şekilli görürler. benim için 3 pembe bir kızken 8 yeşil bir eniştedir..
bütün kavramları böyle gördüğümü düşünürsek herşey aklımda kalıyor benim.. millet 10 saat çalışıyor birşeyi anlamak için benim 1 saat gani gani yeterli oluyor..
sırf öğrencilikte değil her konuda işe yarayan bi şey bu..
nefret ettiğiniz insanı turuncu görmek, ağladınızda kırmızı mavi olmak , veya nicki minajın sesini duyduğunuz zaman soğuk yoğurt tadı almak insan ilişkilerinde bi adım daha önde yapıyor insanı.. bir insan konuştuğu anda bi renk saçılıyor ondan(benim bu rengi ne gördüğüm ne de görmediğim söylenebilir üstelik öyle filmlerdeki gibi sahte bi birşey değil renk harbi bi varlık gibi) ve ben onu anlayabiliyorum.. kötü elektrik aldığım veyahut anlaşamayacağımı hissettiğim an gri renk alıyorum o kişiden ve arkadaşlık etmiyorum..
okul biter bitmez kendim gibileri bulmak için keşfe çıkacağım.. onlarında bu yeteneklerini bilmeye ihtiyaçları var.. bu şeyin farkında olmak ve bunu kullanabilmek insanda müthiş bir değişim yapıyo..
