kendi yalnızlığına babalık yapmayanı aşk kılığında gelen bir üvey anne öldürür demiş şair o misaldir yalnızlık bir zaman sonra yüzleşmek zorunda olduğumuz gerçekliktir.
insan ilişkilerinin en masumları bile karşılıklı bir çıkar antlaşması boyutunda ilerler.
menfaati ortak insanların bir araya gelmesidir arkadaşlıklar.çıkar menfaatden kastımız elbette para değil.bu menfaatler kimi zaman aynı sınıfta olup tüm gün muhatap olmaktan tut, rakının yanında güzel muhabet edinmeye kadar gider.
gün gelir bu menfaat ilişkileri biter tabi hayat hiç bir zaman stabil değildir ve son bulur etrafını sarmış gülümseyen kalabalıklar.siz neden güya zamanında canınızdan çok sevdiğiniz biricik lise arkadaşınızla görüşmediğinizi sanıyorsunuz ki ?
dedik ya son bulur, biter bir süreçtir bütün bunlar zamanını doldurmaya bakar sadece doğru anı da yoktur zaten.
sonuç olarak hepimiz aslında birer yalnızız işte.
o yalnızlık senin kimliğindir.yalnızlık öyle birşeydir ki tek muhatap alabileceğin kişinin kendin olduğu, iç hesaplaşmaların bitmediği, geçmişin kapanmadan tozlu raflara kaldırılan hesapların tek tek açıldığı zorlu bir süreçtir.
işte bu insan bu zorlu süreci iyi yöneten ne yapması gerektiğini bilerek kafayı sıyırmadan içinden çıkan insandır. ve bu insan yalnız kalmaktan korkmadan o kalabalığa karıştığı zamanlarda daha güçlü olarak yoluna devam eder. artık o insanın teminatı yalnızlıktır.
