25 gün önce bir oğlum oldu.
ilk elime verdiklerinde korkudan tutamadım bile. çok küçük. bir zarar veririm diye korktum. 3,4 kiloluk bir bebek. gerçek anlamda el kadar.
aslında çok suratsız. uyuyor. uyanıncada ağlıyor. gecesi gündüzü yok. dolayısıyle uyku düzenimizde kalmadı.
ama bana göre dünyanın en tatlı varlığı.
işten eve kendimi zor atıyorum. eve dönüş adımlarım eskisine nazaran üç kat daha hızlı. her gün biraz daha bağlanıyorum. her gün biraz daha seviyorum.
uykunun en tatlı yerinde uyandırmış, ağlamış, işemiş, yüzüme kusmuş umurumda bile değil. ben oğlumu her geçen gün biraz daha seviyorum.
galiba baba olmak böyle birşey. beklentisiz sevmek. sadece vermek ve karşılığında hiçbirşey istememek.
