içimizdeki biz olma duygusunu tüketmiştir.
60 lı 70 li yıllara bakınca iki şey var. biri yokluk diğeri siyasi hırsların kurbanı edilerek birbirine kırdırılan bedenler.
yağın karaborsa da satıldığı çamaşırın elde yıkandığı o günlere bakınca aç insan sayısının bügünden çok daha az olması, paylaşmanın olduğu yoklukların, paylaşmanın olmadığı varlıklardan daha zengin olduğunu gösterir.
doğru ya da yanlış bir görüşün savunucusu olunmuş o yılların tek cahilliği aynı vatanı farklı şekillerde sevdiklerini akıl edememek iken günümüze geldiğimizde o günlerde ne olup bittiğine dair merak bile uyanmayacak kadar cahiliz.
ve ilişkiler. ister komşunuz, ister hemşeriniz, isterseniz çocukluk arkadaşınız belkide eşiniz... kaç tanesiyle 60 - 70 yıl aynı derde ağlayıp, aynı sevince güleceğinizi bir düşünün.
kapitalizm bizi biz olmaktan ayırıp, hep ben olmakla tanıştırdı. bencillikse vurdumduymazlıkla beslenen bir illet.
işte bu yüzden okan bayülgenin 90 lar programı bize güzel geldi. kaybettiğimiz masumluklarımızı hatırladık.
80 lerin veletleri 90 ların umutlu gençleri iken 2000 lerde hayal kırıklığına uğramış yetişkinler 2010 larda vurdumduymaz bireyler oldu.
tek odalı evlerde ki kalabalıklardan kurtulunca çok katlı binalarda yalnızlaşmak,
paran varsa adam, arkadaş, dost, sevgili, eş olmak,
sana ne hayat benim hayatım diyerek özgür olmak,
bana ne. onun bileceği iş diyerek arkadaş olmak.
verdiğimiz yardımın doğru yere gittiğinden şüphe duymak,
adres soran birinden kaçarcasına uzaklaşark kendini korumak,
ve daha niceleri.
elimizde bir sepet topluyoruz kapitalizmin meyvelerini.
