orta 1 de edebiyat öğretmeninin bir lafı vardı hiç unutmam. konu eskiden türk'lerde çocuklara kahramanlık yapmadığı sürece isim takılmamasıydı. birimiz; hocam şimdi de öyle olsa keşke dediğinde, sebahattin hocanın yanıtı "siz daha kendi ekmeğinizi bölemiyorsunuz" du.
yanında erkek olan hatuna laf atan bir adam; en adi orospu çocuğunun, büyüyüp başka bir orospudan peydahladığı, anası nenesi yedi nesilden bir duble orospu çocuğudur. bunda hem fikiriz herhalde. hiç sanmam ama sözlükte de daha önce bu davranışı sergileyenler üzerlerine alınabilirler.
şimdi gelelim esas oğlana. bir erkeğin yaşama sebeplerinden birisidir ailesini, sevdiklerini korumak. asıl mesele kadınının gözündeki durumdan çok, kendi içinde yaşadığıdır erkeğin. bana maval okumasın kimse; yok aslında sikertirdim ama kız arkadaşımın önünde kavga etmek yakışmaz diye düşündüm, yok bana bir şey olursa kız yalnız kalır diye düşündüm falan. bunlar fasa fiso.
dayak yemekten korkmayın arkadaşlar. daha iki ay evvel yüzüm fiziki haritaya döndü tam 3 tane silahlı şehir magandasıyla ölümüne kavga ettim. belki de biri o an kendini kaybedip ateş etse şuan bunları yazıyor olamayacaktım. ama her şeyi göze alıp o kavgayı ettim çünkü insanlığım bunu gerektirdi. ayıptır söylemesi o kekolarında ecdatlarını siktim. eğer etmeseydim o kavgayı, kendi içimde kendimle defalarca kavga edecektim. ne demek istediğimi erkekler çok iyi anlar. velhasıl kelam haritaya dönen yüzüm 10 gün sonra eskisi kadar iyiydi. ruhum eskisinden de iyi. en baştaki kahramanlık hikayesini yazmaktaki amacım: belki tarih yazmayabilirsin, belki konuyla ilgili olarak sevgilinin yanında yeşil çam filmlerindeki bir kahraman gibi görünmeye bilirsin ama en azından kendi içinde, kendi kendini kemirip ah ulanlar la ah keşkelerle yaşamazsın. uzun lafın kısası, yanındaki kızı bahane etme korkaklığına arkadaşım. dövüş, dayak ye ama ruhunu kaybetme.
