bir kış günüydü daha 9 yaşındaydım okulda arkadaşımla kar oynamaya çıkmıştık. aslında amacım bu sinir olduğum kıza pis kar yedirip haddini bildirmekti (çocukluk işte pis kar yese nolur). o karı yedirdim evet ama sonrasında beni zor dakikalar ve günler bekliyordu bunu nerden bilebilrdim. derse girdikten sonra hoca arkadaşı yanına çağırmıştı kız o anda bir güzel bayıldı. bu bayılmaların sonu gelmiyordu her gün bayılmaya başlamıştı. uzun zaman vicdan azabı çekmiştim benim yüzümden bayılıyor diye. ve ben bunu kimseye anlatamıyordum korkudan. meğer başka bir hastalığı varmış bütün bayılmaları bu yüzdenmiş. benim suçum olmadığını öğrenince dünyalar benim olmuştu.
