konusu ne olursa olsun aynı üslup ve temennilerlerden vazgeçmeyerek moral vermeye çalışan pollyanna ruhlu teyzeleri samimi bulmama durumudur.
işin kötü yanı toplum bu teyzelere sponsor olup koruyor üstelik. kime dert yansam, "yaşlılarla dalga geçiyor piç" diye bana cephe alıyor.
tövbe estağfurullah ne dalga geçmesi arkadaş, öyle bi' niyetim asla olmadı. sırf haklılığımı kanıtlayabilmek adına geçen hafta gözüme kestirdiğim bi' teyzenin üstünde deney yaptım. kelimesine dokunmadan anlatayım;
en pollyanna ruhlusunu bulabilmek için aklıma ilk gelen yer hastane olmuştu. zira bi' süre hastanede vakit geçirmiş teyzeler biraz daha optimist bir felsefeye bürünüyorlardı. yaklaşık 5 dakikalık arayışımın ardından acil kapısındaki al yazmalı teyzecik dikkatimi çekmişti.
- selam teyzeciğim.
+ merhaba oğlum.
- yakınınız mı hasta?
+ bizim torunun eli kesildi de. o'na dikiş atıyorlar.
- anladım geçmiş ols...
+ senin de mi yakının?
- ya sorma teyzecim, dedemi kaybettik de.
+ allah mekanını cennet etsin. olsun oğlum allahtandır.
- amin teyzecim amin. işte moraller bozuk bizim de öyle.
+ olsun olsun oğlum. olsun...
- kız arkadaşımla da ayrıldık.
+ bak gran giresiceye. olsun oğlum.
- dün sırtımda uranyum patladı teyze?
+ olsun evladım. allahtandır olsun.
