evet daha mutluyduk çünkü çocukken şimdi herkesten çok uğraştığımız, didiştiğimiz, kavga ettiğimiz ve kaçamadığımız bir benlik algısı yoktu. biz büyüyünce büyüdü kendimizle çekişmemiz, sevdiklerimiz, nefret ettiklerimiz... hayallerimizi gözümüzün içine baka baka suya düşürmelerini izliyoruz şimdi. oysa ki çocukken böyle miydi? annemizin elinden tutup gezerdik oradan oraya ve hiç bir şeyi dert etmezdik, annemizin almadığı o oyuncaktan başka...
