Aramızdaki asıl mesafe kilometreler değil, belki yıllar belki de aylar.. Beni görüyor ve kim olduğumu biliyorsun. Ben de seni.. Şu an ben, sensiz, ıssız bir çölde susuzluktan ölmek üzere olan bir bedevi gibiyim. Gözlerimi hayalimdeki gözlerinin içine ve en kötü anlarımı bile en güzel anlarıma dönüştürebilen o tatlı gülümsemene odaklamış, ilerlemekteyim. Yakıcı güneşin kuruttuğu dudaklarımdan hep sen sayıklanmaktasın. Ruhum cam kırıkları gibi, dağınık, bitap.
Yıllar sonra buluşacak olmanın özlemi içindeyim.
Biliyor musun? Çölü sevmiyorum. Ancak bu çöl ve onun yakan ateşi ruhumdaki kötü olan kırıntıları eriten bir özelliğe sahip. Dünyanın içime akıttığı kötü duygu ve hasletleri eritip hamur haline getiriyor. Ben ise senin gözlerinden ilham alarak onu şekillendiriyorum. Gülümsemenin bana verdiği güven ruhumu kalıplaştıyor. Yenilenmiş biri olarak yanına gelmek en büyük hayalim ve adım adım bunu gerçekleştiriyorum.
O güne kadar beni bekleyeceksin, biliyorum..
Geldiğimde; başka biri olarak geleceğim yanına. Beni en güzel gülümsemenle karşılayacaksın.. Birbirimizi ilk kez görüyor olmamıza rağmen sanki 40 yıldır berabermişiz de bir müddet ayrı düşmüşüz gibi hasret gidereceğiz.. Bizim için en güzel olan yollarda en güzel bir şekilde el ele yürüyeceğiz. Sonra oturup bir parkta bildiğimiz herşeyi birbirimize anlatacağız. Eğilip kulağına en güzel cümleleri fısıldayacağım.. Bazen; sırf bana bakman ve masus yaptığımı anladığında gülümsemen için seni kızdıracağım. Bunu başardığımda kalbimin sadece senin için attığına tekrar şahit olacaksın.. ve sen yine gülümseyeceksin..
