hrant dink davasında çıkan kararı protesto etmek için düzenlenen mitingin ardından yine şehitler için neden bunlar yapılmıyor naraları atılmaya başlandı. bu iki durum arasındaki farkı sizlere açıklamaya çalışacağım. büyük ihtimalle yine vatan haini olacağım ama sikerler yani. neyse;
öncelikle bu ülkede insanlar sadece hrant dink için değil, zamanında uğur mumcu, ahmet taner kışlalı, gaffar okkan, üzeyir garih gibi suikaste kurban giden insanlar için de yürüdü. bu ülkede insanlar şehitler için caddeleri doldurup taşırdılar. o yüzden, "ermeni" bir insan için bu yapılanları kabul edemeyecek derecede bu ülkede yaşayan farklı etnik kökene mensup insanlardan nefret edenlerin bu tarz yok efendim şehitler neden bu kadar önemsenmiyor, neden ermeni olunca bunlar bunlar oluyor yalanının arkasına saklanmamaları gerekiyor. en azından açık sözlülükle çıkıp aşırı milliyetçi ırkçıyım desinler, daha çok saygımı kazanırlar.
ikinci olarak hrant dink davasında çıkan kararı protesto etmenin, yıllardır süren pkk ile mücadelede kaybettiğimiz şehitlerden bir farkı vardır. hrant dink denilen adam, bu ülkede ermeni sorunun çözümünde öncü olabilecek bir adamdı. ılımlıydı. ermeni fanatiği değildi. iki halk arasındaki ilişkileri güçlendirmeye çalışan, aradaki nefret duygusunu köreltmeye çalışan bir insandı. hrant dink denilen adam 3-5 çapulcu tarafından öldürülmedi. o adam işte bu saydığım fikirleri yüzünden, bu ülkede barış ortamına sekte vurmak isteyenler tarafından öldürüldü. tıpkı daha önce bir şeyler yapmaya çalışan, insanlara doğruları göstermeye çalışan uğur mumcu, gaffar okkan gibi. o adamların yaptıkları anlaşılamadı. olayın gerçek failleri her zaman paçayı kurtardı. işte hrant dink için düzenlenen bu yürüyüşün amacı insanları fikirleri yüzünden öldürülmesinin önüne geçmek, faillerin elini kolunu sallaya sallaya gezmesin önlemeye çalışmaktır.
şehitler için düzenlenen protestolar bu halkın acısını dışarı vurmasıdır. 20 yaşındaki oğlunu yeni kaybetmiş anaların acısını paylaşmaktır. duygusal düşüncelerin ön plana çıktığı bir haykırma eylemidir. işte bu yüzdendir ki iki durumu karşılaştırmak iki tarafında anılarına saygısızlık etmektir.
merak ediyorum, acaba bu şehitler için bunlar yapılmadı diyenler hayatlarından kaç defa tenezzül edip de şehitler için düzenlenen bir protestoya katıldı. oturduğu yerden ahkam kesenlerin çoğu şehit sayı 5 olmadan tepki bile vermeyen insanlar. çoğu için önemli olan bir insanın hayatını kaybedişi değil sayısının kaç olduğu.
bu zihniyet, hayatı boyunca milletinin tarihini öğrenmek için en ufak bir çaba sarfetmeyen, eline alıp 2 satır bir şeyler okumayan ama yine de ne olduğunu bilmediği tarihiyle yüzleşmek istemeyen aksine her yapılanı övenlerin zihniyeti. 6 tane atatürk ilkesini açıklayamayacak derecede aciz ama bir o kadar atatürkçü kesilmekten geri duymayacak kadar yüzsüzlerin zihniyetidir.
hrant için toplanan şu kalabalığı eleştirmek inanın vicdansız insanların yapacağı bir iştir. olayın tüm ayrıntıları göz ardı edilip sadece bir insanın ölümü olarak bile düşünüldüğünden bu safhadan sonra o insanın ermeni mi, şehit mi, kürt mü, türk mü olduğu gibi konuları tartışma konusu yapmak şerefsizlikten başka bir şey değildir. ancak bu ülkede insanlar, insanların canlarından daha çok onların kökenine önem veriyor. bir şehit verdiğimizde insanlar o ölen adamı, ailesini ve çocuklarını değil de sadece türkiye'nin verdiği bir kayıp olarak görüyor. bu zihniyet değişmediği sürece bu ülkede daha çok gazeteci suikaste kurban gider, daha çok şehit veririz. çünkü insanlar bu çatışma ortamını terk etmek yerine o ortamı millet olarak üstünlük taslayabilecekleri bir arena olarak görüyor. tatmin edilmek için bekleyen egolar, insan hayatının önüne geçiyor.*
