acı acı koyar insana. hiçbir şeyin farkında olmazken her şey iyiydi de, farkedince kötü oluyor işte.
beyin hemen geçmişe dönüyor yüzünü, kurcalamaya başlıyor.
daha önceleri yaşanmış ama bir türlü neden-sonuç ilişkisine bağlanamayıp "amaan neyse" denilen her olay film şeridi gibi geçiyor gözlerden.. sonra o ilişkiler tek tek kuruluyor, taşlar yerine oturuyor yavaşça. her şey o kadar net ki artık, her şeyin bir sebebi olduğu aşikar.
sonra üzülüyor insan. kandırılışına değil de, salaklığına. belki de güvendiği için. "bir daha kimseye güvenmeyeceğim" denir her kandırılışın ardından, adettendir.
yine güvenirsin, yine kandırılırsın. bu da adettendir.
