17'sinde bir katil çıkardılar önümüze, 17'sinde bir çocuk. yorumları kanına dokunduğu için kanını dökmüş bir insanın, "direkman öldürdüm" demiş sonra da. babası ihbar etmiş, eniştesi kullanılmaya müsait bir kişiliği vardı demiş. yapmayın allah aşkına bu kadar mı ucuz insan hayatı? bu kadar mı salak sanıyorsunuz bizi? 17'sinde ki adam hayal kurar geleceğe dair, heyecanlıdır sıklıkla, sakalları yeni çıkmıştır, sinirlenir sıkça ama kalkıp istanbul'a gitmez hiç görmediği, hiç tanımadığı bir insanı vurmak için. nerden mi biliyorum? ben 17'imi geçeli çok olmadı da ondan.
söylemek istediğim şu özlüce hrant dink'i de, uğur mumcu'yu da, ahmet taner hoca'yı da, biz öldürdük, sahip çıkmayarak. biz öldürdük biz-siz ayrımları yaratarak, kendi bizliğimizde yer veremediğimiz ötekiler ölümü haketti hep. bizliğimizin aidiyeti, ötekiliğin öfkesini kırbaçladı durmadan ve nice güvercinler uçtu bu diyardan.
(editor, 22.01.2007 12:53)
Diye yazmışım 5 sene önce. aradan koskoca beş yıl geçmiş, insanlar yaşlanmış, değişmiş, sözüm ona türkiye demokratikleşme yolunda, hukukun üstünlüğü yolunda adımlar atmış. ama söz konusu bir "ermeni" olunca...
değişen hiçbir şey olmadığını görmenin öfkesi var içimde. bu rezaletin arkasında kim varsa, kim işini savsaklıyorsa, kim toplumun tüm pisliğini tek bir odağa yükleyerek birilerini temize çıkarmak istiyorsa, kim bu rezilliğin ardından rahat uyku uyuyabiliyorsa, kim beş senedir bir arpa boyu yol alamamışsa, kim bir arpa boyu yol alınamadığını bildiği halde insanları "demokratikleşme" masallarıyla uyutmaya çalışıyorsa öfkeliyim ona. Hem de çok öfkeliyim. ama sadece onlara değil öfkem; öfkem "şehitler öldüğünde türküm diye neden ortaya kimse çıkmıyor" diyene de, "sen zaten ancak ermeni olabilirsin" nidalarıyla insanlıktan yoksun cümleler kurabilene de, senin katillerin kötü benim katilim iyi mantığıyla "islamdan, türklükten, şanlı ceddimizden" bahsedebilene de, bunları inkar etmeden de bir insanın arkasından üzülebilineceğini, bizim gibi olmayanların da iyi olabileceğini idrak edemeyene de.
5 yıl öncesine bakıyorum önce sonra bugüne bakıyorum, vah diyorum; vah ki vah!
